Хоқониё, зи «ё Раб»-и бефоида чӣ суд?
К-ин «ё Раб» аз бурути ту бартар намешавад.
Хоқонии Шарвонӣ дар асри XII зиндагию эҷод кардааст. Номаш Бадил буда, дар баъзе тазкираҳо Иброҳим ҳам ёд мешавад. Ӯ дар оилаи наҷҷор таваллуд шудааст. Модараш исавист, ки баъдан исломро қабул намудааст. Хоқонӣ дар оғоз бо тахаллуси «Ҳақоиқӣ» шеър мегуфт, аммо пасон онро бо лақаби Хоқонӣ иваз менамояд. Ин лақабро ба ӯ устодаш Абулалои Ганҷавӣ додааст.
Хоқонӣ дар давоми умраш ба ҳодисаву мушкилот ва моҷароҳои зиёд рӯ ба рӯ мешавад. Дар ин замина метавон аз мусофират, гирифтории ӯ дар зиндон, марги зану фарзанду хешонаш ёдовар шуд, ки ба ҳолу аҳвол ва руҳияи ӯ таъсири манфӣ расондаанд ва муҷиби эҷоди ғаму ҳасрату бадбиниҳо дар осори шоир гардидаанд:
Нофи ту бар ғам заданд, ғам хӯр, Хоқониё,
Он, ки ҷаҳонро шинохт, ғамкада шуд ҷони ӯ.
Ӯ маснавии машҳури «Туҳфат-ул-Ироқайн»-ро дар сафари нахустин ва «Харобаҳои Мадоин»-ро баъд аз сафари дувуми худ иншо кардааст. Хоқонӣ пас аз дидани харобаҳои Мадоин сахт мутаассир шуда, ҳамин таассуроти худро дар қасидаи машҳураш «Айвони Мадоин» рӯи сафҳа мерезад ва онро ба сифати раҳовард ба хонандагон муаррифӣ менамояд.
Хоқонӣ шоири зиндондида ҳам мебошад. Муҷиби зиндон шуданаш туҳмати ҳасудону мухолифонаш будааст. Қасидаҳое, ки шоир дар зиндон навиштааст, таъсирбахш, басо сӯзнок ва риққатоваранд.
Яке аз дигар мусибатҳое, ки ба сари шоир омадааст, марги фарзанду зану хешовандонаш мебошанд. Хусусан, марги ҳамсараш зарбаи ҷонкоҳе ба ӯ расондааст:
Бас вафопарвард ёре доштам,
Бас ба роҳат рӯзгоре доштам.
Он на ёр, он ёдгори умр буд,
Бас ба оин ёдгоре доштам.
Бояд гуфт, Хоқонӣ дар баробари таассуби сахти динӣ, ки аз таъсири афкори ҳоким ва ҷараёнҳои фикрии замонаш, аз ҷумла афкору орои Муҳаммад Fаззолӣ сарчашма мегирифт, ба арзишҳои дунявӣ арҷ мегузорад. Мо инро аз ашъоре, ки ӯ дар васфи миллат, ҳаёт, шодиву нишот, майу майхонаву маъшуқа, дайри муғону пири муғон ва ғайра кардааст, ба хубӣ мушоҳида менамоем. Ин амал ба дунёгароёну озодфикрон наздик шудан ва аз аҳли каъба фосила гирифтани шоирро бароямон мусаллам месозад:
Гар маҳрами иданд ҳама каъбаситоён,
Ту маҳрами май бошу макун каъбаситоӣ.
Каъба чӣ кунӣ бо Ҳаҷар-ул-асваду Замзам,
Ҳо, оразу зулфу лаби туркони сароӣ.
Ва ё:
Маро ошкоро деҳ он май, ки дорӣ,
Ба пинҳон мадеҳ, к-аз риё мегурезам.
Агарчи дар замони Хоқонӣ ирфону тасаввуф дар ҷомеа нуфузи зиёд пайдо карда буд ва шоирон ба таассуби мазҳабӣ роҳ дода, диёнатро дар мақоми аввал мегузоштанд, Хоқонӣ бо ин ҳама мушкилот ва авзои номусоиди рӯзгор нигаҳ накарда, ба офаридани афкори пешқадам ва ҳаётдӯстона иқдом менамуд ва дар осори худ аз зебоиҳои ҳаёт, илму дониш, ақлу хирад ва муҳаббат нисбат ба инсон ва фарҳангу тамаддуни ориёӣ сухан мегуфт. Хусусан, дар мавриди зулму ҷабри ҳокимони истилогари замонаш хомӯшӣ ихтиёр намекард. Мо дар девони ин шоири озодаву дорои ғурури инсониву миллӣ афкори зиёди ибратбахш ва омӯзанда пайдо менамоем. Шоир ҳатто дар қасидаҳои мадҳии худ низ баландии андеша, иззати нафс ва обрӯи хешро нигаҳ дошта, аз ворастагию озодагӣ сухан дар миён меорад. Воқеан, Хоқонӣ шоири номҷӯ будааст, на комҷӯ. Мо инро дар байтҳои зерин дида метавонем:
Модеҳиам гоҳи сухан беназир,
Дар талаби ном, на дар банди нон.
Тамъ набинӣ ба бари табъи ман,
Пил кӣ бинад ба сари нардбон?
З-ин мутанаҳҳилсуханонам мабин,
З-ин муташоирлақабонам мадон.
Тавре ки маълум аст, пас аз фурӯпошии давлати миллии Сомониён ва ба қудрат расидани Fазнавиён, Қарахониён ва ба вижа Салҷуқиён, руҳи миллӣ заиф гардида, руҳияи мазҳабию қавмии гурӯҳҳои ҳоким ҷойгузини он гардид. Ин ҳодиса барои мардуми мо фоҷиа маҳсуб мешавад, зеро баъди озод шудан аз юғи арабҳо суккони давлатдорӣ дар қаламравҳои Эрону Хуросону Мовароуннаҳр ба дасти қабилаҳои туркӣ ва муғулӣ афтод.
Бояд гуфт, ки миллатҳои ғайриараб бо қабул кардани дини ислом орзуҳои бисёре дар дил мепарвариданд. Он пеш аз ҳама ба баробарии қавму миллатҳои мусулмон иртибот мегирифт. Аммо арабҳо рӯирост ба таҳқири мусулмонони ғайриараб пардохтанд. Хусусан, бо рӯйи кор омадани Уммавиёну Аббосиён шиори мусовот ё баробарӣ аз байн рафт. Албатта, ин амали онҳо ба ғурур ва ифтихороти қавмии ғайримусулмонон таъсири манфӣ расонд. Аз ин рӯ, мубориза бар зидди бартариҷӯии арабӣ бо шаклҳои гуногун ба ҳаёти худ идома медиҳад. Дар ин замина хидмати адибону донишмандон чашмгир мебошад. Маҳз онҳо буданд, ки дар осори худ руҳи миллӣ ва ватандӯстонаро ангеза медоданд. Арабҳоро, ки худро аз мусулмонони дигар бартар медонистанд, ба боди интиқод мегирифтанд ва як навъ аксуламал нишон медоданд. Ин кори эшон натиҷаи мусбат ба бор овард ва боиси пайдо шудани шеъри муқовимат дар адабиёт гардид.
Хоқонӣ яке бузургони шеъри муқовиматгари мо буд, ки дар осораш аз беадолатӣ ва зулму ситами ҳокимони давр сухан мегӯяд, кору кирдор ва симои аслии онҳоро ифшо менамояд. Чунончи, боре вай ҳангоми сафари ҳаҷ ба тамошои Даҷла мебарояд, аммо аз муносибати бади маллоҳи араб нисбат ба пири аҷамӣ нохушнуд мешавад. Бинобар ин, ғурури миллиаш ба ҷӯш меояд ва ба накӯҳиши он маллоҳ мепардозад:
Дӣ, шабонгаҳ ба ғалат сӯи лаби Даҷла шудам,
Боҷгаҳ дидаму наззорабутони ҳарамӣ.
Бар лаби Даҷла зи бас нурлаби нӯшлабон,
Ғунча-ғунча шуда чун рӯи фалак пушти замӣ.
Нозанинони араб дидаму риндони Аҷам,
Ташнадил з-орзую ғарқа тан аз муҳташамӣ.
Пире аз дур биёмад аҷамизоду ғариб,
Чашм пӯшидаву нолон зи бараҳнақадамӣ.
Даҳанаш хушку шукуфта рухаш аз тармижаӣ,
Ҷигараш гарму фусурда танаш аз сарддамӣ.
Ташнагӣ бодия бурда ба лаби Даҷла фитод,
Сусттан мондаву аз сусттанӣ сахт ғамӣ.
Об бардоштани Даҷла магар зӯр надошт,
Ки навон буд зи ларзонтанию пуштхамӣ.
Шарбате об талаб кард зи маллоҳе, гуфт:
«Ҳотӣ ё шайх, зуҳайбан ҳарамийю-р-рақамӣ[]».
Пир гуфт: «Эй фата,он зар, ки надорам, чӣ диҳам?».
Гуфт: «Ихса, қатаъа-л-Лоҳу ямина-л-аҷамӣ[».
Обе аз Даҷла чу бинам, ки ба пире надиҳанд,
Ман зи Бағдод чӣ гӯям сифати бекарамӣ.
Бедирам лоф зи Бағдод мазан, Хоқонӣ,
Гарчи имрӯз ба мизони сухан як дирамӣ.
Хоқонӣ борҳо сафар намуда, кишвару одамони зиёдеро мебинад, бо эшон, аз ҷумла аъроб, суҳбат менамояд ва аз феълу хӯйи онҳо бохабар мегардад. Ӯ ҳамин мушоҳидаю бардоштҳояшро дар осораш воқеъбинона инъикос мекунад. Махсусан, рафтори нодурусти аъроб бо мусулмонони ғайриараб, хусусан аҷамиён, боиси эҷоди ашъори интиқодии шоир мегардад. Мо ин гуна интиқодро ҳам дар маснавии «Туҳфат-ул-Ироқайн», ҳам дар қасидаву қитъа ва осори дигараш мушоҳида менамоем. Хоқонӣ дар ин гуна ашъораш руҳи миллӣ ва ғурури инсонии хешро ба намоиш мегузорад ва таваҷҷуҳи худро нисбат ба таърихи миллат ва кишвар пеши чашми хонанда ҷилвагар месозад. Ӯ гоҳ аз таърих, гоҳ аз риҷоли бузурги гузашта ёд менамояд, гоҳ аз асотиру паҳлавонони қадим, гоҳ аз Эрону эронзамин бо ифтихор сухан мегӯяд. Хусусан, аз асорати миллат ва хорию зории ӯ ба ҳасрат ҳарф мезанад, ғам мехӯрад, аз шукӯҳи гумшудаи ватану миллати худ мутаассир мешавад, зеро миллату кишварашро дар ихтиёри бегонагон мебинад. Дар ҳамин маврид аст, ки эҳсоси ватандӯстонааш боло меравад ва мисли устод Рӯдакӣ, ки Бухороро аз Бағдод боло мениҳад, Шарвонро аз Бағдод, ки маркази хилофат аст, бартар медонад:
Шарвон ба иззи шоҳ зи Бағдод даргузашт,
То шоҳзода Сафватиддин бонивони ӯст.
Албатта, дар байни ашъори ватандӯстонаи Хоқонӣ қасидаи «Айвони Мадоин» аз ҷойгоҳи воло бархурдор аст. Вай як навъ «Шоҳнома»-и кӯчак маҳсуб мешавад. Сурудани ин гуна қасидаи ватандӯстона дар рӯзгоре, ки руҳияи ғайримиллӣ дар ҷомеа ҳукмронӣ мекард, як рӯйдоди нодир маҳсуб мешавад ва он аз ҷуръати шоир дарак медиҳад. Мо бояд ба ин амали ватандӯстонаи шоир имрӯз эҳтиром бигузорем, аз ӯ ба гунаи шоиста қадршиносӣ намоем, зеро ин гуна андешаҳои ватандӯстонаи ӯ ба дилҳоямон умед ва ба дидаҳоямон нур мебахшанд, қалбамонро тасаллӣ медиҳанд ва мо бовар мекунем, ки ҳувияти миллӣ баъди Сосониёну Сомониён ҳам зинда аст, намурдааст, зеро фарзонагону миллатдӯстоне мисли Хоқониро, ки қалбаш лабрез аз эҳсосоту афкори ватандӯстонаву миллӣ мебошад, дорем. Воқеан, Хоқонӣ дар ин қасида аз гузаштаи пурифтихори худ ва қасри Мадоин, ки вайрон ва зери по шудааст, афсӯс мехӯрад ва ба ҳаммиллатони хеш ҳушдор ва дарси ибрат медиҳад.
Ҳон, эй дили ибратбин, аз дида назар кун, ҳон,
Айвони Мадоинро оинаи ибрат дон.
Як раҳ зи лаби Даҷла манзил ба Мадоин кун
В-аз дида дувум Даҷла, бар хоки Мадоин рон…
Гар зоди раҳи Макка, туҳфа-ст ба ҳар шаҳре,
Ту зоди Мадоин бар, туҳфа зи пайи Шарвон.
Ҳар кас барад аз Макка субҳа зи гили Ҳамза,
Пас, ту зи Мадоин бар субҳа зи гили Салмон…
Ихвон, ки зи роҳ оянд, оранд раҳоварде,
Ин қитъа раҳовард аст аз баҳри дили ихвон.
Ҳамин гуна мавқеи фаъол, руҳи ватандӯстона доштани Хоқонӣ, эҷоди осори миллию инсонӣ, бурузи эҳсосоти ватанпарастӣ, паёмрасонию ибратдиҳӣ ба ҳаммиллатон сабаб гардидааст, ки Бозор Собир Хоқониро дар сафи аввали шоирони миллӣ қарор бидиҳад ва бо ифтихор бигӯяд:
Ғайри Хоқонӣ хароботи Мадоинро кӣ дид?
Қатра-қатра аз сари мижгони кӣ оташ чакид?
Меҳану миллат намедонанд ин асҳоб чист?
Душмани деринаи мо, ҳар кӣ бошад, хонагист.
Хатм шуд бо Саъдиву Фирдавсӣ шеъри бостон,
Шоираш Саъдист, Фирдавсӣ – худои шоирон.
Мутаассифона, аксари хоқонипажӯҳон ҳамовозии Хоқониро бо ватанпарастони тоҷику форс танҳо дар қасидаи «Айвони Мадоин» дидаанд. Ҳол он ки мо ин гуна андешаи ифшогароёна ва интиқодӣ аз қавмгароёни араб ва муносибати бади онҳоро нисбат ба аҳли Аҷам дар осори дигари шоир низ фаровон мебинем:
Миёни бодия, эй ҳону ҳон, махусп, ар не,
Аъробиён зи ту ҳам сар баранду ҳам кулоҳ.
* * *
Мо аз Ироқ ҷони ғамолуд мебарем
В-аз оташи ҷигар дили пурдуд мебарем.
Гуфтӣ: «Чӣ мебаред зи Бағдод зоди роҳ?»
Сад Даҷла хун, ки дида биполуд, мебарем.
Хоқонӣ аз «иблисфан»-ҳое, ки симои одамӣ доранд, аммо аз одамият бӯе набурдаанд, ғаму дарду озори зиёд дидааст. Бинобар ин, ӯ дар ҷустуҷӯи инсон аст, зеро ба андешаи ӯ:
Як ҷаҳон одамӣ ҳамебинам,
Мардуме дар миён намеёбам.
Хоқонӣ ҳеҷ гоҳ зери бори зару зӯр, алалхусус ҳокимони бегона нарафт, балки ба ҳар васила ба ифшои зулму ситами эшон пардохта, худро ба сифати шоири миллӣ, адолатҷӯ ва бегонаситез ба хонандагон ошно намудааст. Мо барои исботи ин қазия танҳо бо овардани як мисол иктифо менамоем:
...Тан гарчи суву атмак[ аз эшон талаб кунад,
Кай меҳри шаҳ ба Атсизу Буғро барафканад?
Воқеан, Хоқонӣ дар ин шеъри худ мегӯяд, ки аз рӯи зарурат тан ба ҳукумати бегона медиҳад, аммо ба ҳеҷ ваҷҳ дил ба ин шоҳони бегона – Буғрохону Отсиз, ки кишварро на танҳо истило, балки ба хоку хун кашидаанд ва оромиву осоишро аз мардум бурдаанд, намесупорад, балки ба Нусратуддин – подшоҳи Мозандарон медиҳад. Дигар, шоир бо дарду ҳасрат аз даст рафтани мулки Аҷамро як фоҷиаи бузурги миллӣ қаламдод менамояд. Ӯ бо ин роҳ муҳаббати худро ба Ватану мардуми худ, ки дар асорати бегонагон ба сар мебаранд, ба намоиш мегузорад.
Хоқонӣ дар қасидаи «Туҳфат-ул-ҳарамайн» аз арабҳо шикоят мекунад:
Ман ба чашми хеш дидам каъбаро, к-аз захми санг,
Ашкбор аз дасти муште нобасомон омада…
Хуни қурбон рафта дар зери замин то пушти гов,
Гов болои замин аз баҳри қурбон омада...
Каъба дар шуме араб чун қутб дар тунге садаф,
Ё садаф дар баҳри зулмонӣ гаравгон омада.
Каъба ганҷ асту сиёҳони араб морони ганҷ,
Гирди ганҷ инак сафи морон фаровон омада.
Каъба шони шаҳду кони зар дуруст аст, эй аҷаб,
Хайли занбӯрону моронаш нигаҳбон омада.
Тавре ки мебинем, Хоқонӣ дар ашъораш ба аъроб метозад, аз хӯйи бади онҳо интиқод менамояд ва балоҳои зиёди ба сари миллати мо овардаашонро, ки таърих шоҳиди он аст, як-як баён мекунад. Шоир дар ин маврид таърихро ба воқеият пайванд мебахшад. Бинобар ин, он чи дар ин замина мегӯяд, ҷанбаи воқеӣ дорад, зеро ағлаби он ҳаводис ба саёҳату мусофирати ӯ ба Макка ихтисос мегиранд, ки шоир онҳоро дар роҳ аз сар гузаронида, бо чашми худ дидааст. Шоир дар ин бахш аз ашъори хеш, аз як сӯ, аз ранҷи роҳу сафар сухан мегӯяд, аз тарафи дигар аз ноҳамвориҳо ва муносибати бади аъроб ба ҳоҷиён:
Зи коми наҳангон бурун омадем,
Зи ғарқоби дарёи хун омадем…
На аз бодия, бал зи тӯфони Нӯҳ,
Ба киштии исмат дарун омадем…
Зи ғавғои зангидилони араб,
Гурезон, надонӣ, ки чун омадем?
Зи хун хӯрдану ҳабс ҷастем ур,
Ту гӯӣ, зи модар кунун омадем.
Хулоса, ин намунаҳо, ки андаке аз бисёранд, ҷилваҳое аз андешаи миллӣ ва озодихоҳонаи Хоқониро инъикос мекунанд. Аз ин назар, Хоқонӣ ба маънии томаш бонии илму адабу фарҳангу тамаддуни тоҷикон мебошад ва хидмати бузурге дар роҳи худшиносии миллӣ ва парвариши руҳи ватандӯстона кардааст. Агар фарз кардем, ки аз вай танҳо қасидаи «Айвони Мадоин» боқӣ мемонд, боз ҳам номаш дар таърихи адабу фарҳанги миллати тоҷик ҳамчун шоири миллию ватандӯст бо ҳарфҳои заррин сабт мешуд, зеро ӯ дар ин қасидаи баланди худ таровишҳои табъашро дар хидмати ҳаммиллатону ҳамватанону ҳамнажодони хеш қарор додааст.
Аз ин намунаҳо мо равшан мебинем, ки Хоқонии Шарвонӣ дар осори хеш анъанаи бостонгароӣ, ситоиши қаҳрамонону шахсиятҳои бузурги таърихӣ, расму оинҳои ниёгонро дар асри ХII давом дода, барои зинда кардани номи шоҳону паҳлавонони миллии пешин, таърихи пуршукӯҳи тоҷикон дар адабиёти мо хидмати муҳимро анҷом додааст. Воқеан, ӯ ба мо дар ин гуна ашъораш дарси худогоҳӣ, дастури хондани осори пешиниён ва ғайраро медиҳад, то мо худро бишиносем, ки мо кистем, аз кадом таборем, барои чӣ ба ин дунё омадем, кори мо, вазифаи мо аз чӣ иборат аст?
Бинобар ин, Хоқонӣ дар нишон додани руҳ ва андешаи миллӣ дар адабиёти мо баъд аз Фирдавсӣ ва Носири Хусрав ҷойгоҳи воло дорад ва яке аз шоирони беназир маҳсуб мешавад. Ҳамин руҳи озодандешӣ, бостонгароӣ, эҳтиром ба арзишҳои миллӣ, шоҳномагароӣ, унсу алоқа ба талмеҳоти ватанӣ, ба вижа, эҷоди асари ватандӯстонаву миллии ӯ «Айвони Мадоин» сабаб шудааст, ки Хоқониро шоири масъулу ватандӯсту миллӣ, ҳамово ва ҳамрадифи Фирдавсӣ бихонанд.
Хоқонӣ, хусусан, нисбат ба тафриқаандозон, домгароён ва мутаассибони динӣ, ки аҳли башарро ба мусулмону кофир қисмат мекунанд, назари нек надорад, зеро аз ҳилаву найранги эшон бохабар аст:
Ҳамчу махмал бирав, офот ба ғафлат магузор,
Дар ҷаҳон бехабар аз куфру зи ислом бихусп.
Хоқонӣ ҳамчун шоири дунёгаро, зиндадил, ҳаётдӯст, хушгузарон дар осораш аз майу шароб низ фаровон васф менамояд:
Хонча кун, суннати муғон меор,
Дар булурин рикоб май як бор.
Вай шахсияти озодаву адолатҷӯ ва ситамситез буда, аз ҳокимону ҳасудони рӯзгораш озори зиёд дидааст. Бинобар ин, ҳамвора аз ин муҳити пурфасоду пурнайранг гурезон мебошад. Ба қавли ӯ:
Неъмате беҳтар аз озодӣ нест,
Бар чунин моида куфрон чӣ кунам?
Хоқонӣ ба дину миллатҳои олам арҷ мегузорад. Бинобар ин, агар дар тафсири «Қуръон» дармонад, таассуб намеварзад, фавран рӯ ба «Авасто» меорад, то онро бихонад, ба маънию мазмуни он пай бибарад. Воқеан, ӯ ин андешаи мутараққиро дар асри XII, асре, ки таассубу ҷаҳолат дар ҷомеа ҳокимият мекард, гуфтааст. Ин албатта, аз ҷуръату ҷасорат ва огоҳии шоир аз илму дониш дарак медиҳад:
Чу ин ҷо маънии “Қуръон” надонам,
Равам он ҷо, ки “Обисто” бихонам.
Хоқонӣ аз як тараф ҳаётдӯстӣ, хушбинӣ, саъю кӯшиш, хушгузаронӣ, баландҳимматӣ, волоназариро ташвиқ менамояд, аз сӯи дигар, таассубу хурофот, руҳониёни тангназар, зоҳидон, суфиёни риёкор ва аҳли каромату хурофотро ба боди интиқод мегирад. Ба ин намуна таваҷҷуҳ фармоед, ки шоир дар он аз Зардушт ва кутуби ӯ ёд менамояд:
В-агар Қайсар сиголад рози Зардушт,
Кунам зинда русуми «Занд»-у «Усто».
Бигӯям, к-он чи «Занд» асту чи оташ,
К-аз он «Позанд»-у «Занд» омад мусаммо.
Девони Хоқонӣ аз ашъори дунявӣ ва фошкунанда пур аст. Дар ихтиёри хонандагон, бавижа ҷавонон, гузоштани онҳо дар рӯзгори мо, ки таассубу хурофот, махсусан ифротгароии мазҳабӣ авҷ гирифтааст, аз фоида холӣ нахоҳад буд. Воқеан, мутолиаи ин гуна ашъор имкон медиҳад, ки ҷавонони мо ба доми панисломистон, пантуркистон, хилофатгароён, аморатхоҳон, ташкил-кунандагони давлати динӣ, ки хобу хаёле беш нест, наафтанд:
Кардам ҳазор «ё Раб»-у дар ту асар накард,
Ё Раб, магар саодат ёвар намешавад?!
Хоқониё, зи «ё Раб»-и бефоида чӣ суд?
К-ин «ё Раб» аз бурути ту бартар намешавад.
Аз “Андешаҳои дунявӣ дар адабиёти тоҷику форс”.-Душанбе, 2023.